تورنتو ۲۰۱۹: نقد و بررسی فیلم Dolemite Is My Name – هنرنمایی ادی مورفی در نقش کمدین مشهور

مهم نیست چه حسی نسبت به فیلم Dolemite «دولمایت» محصول ۱۹۷۵ دارید، به هر حال احتمالا از Dolemite Is My Name «اسم من دولمایته» ادای احترام شاد و مفرح کریگ برور (Craig Brewer) به آن فیلم خوشتان خواهد آمد. در این فیلم که شبیه درام کمدی Ed Wood «اد وود» و The Disaster Artist «هنرمند فاجعه» است برور سعی نمی‌کند نمای پیچیده‌ای از مور به تصویر بکشد و به جای آن او را انسان لجوج و مصممی نشان داده که دوست نداشت هیچ چیزی سر راهش قرار بگیرد. بله این داستانی خیلی ساده است، اما چرا نباید این فیلم مخصوص سیاهپوستان را فراموش کنیم؟ این بیوگرافی داستانی از کار عاشقانه یک سرگرم کننده است که بدون دریافت هزینه مردم را سرگرم می‌کند. بله مور می‌خواست مشهور و موفق شود، اما او ریسک کرده و با مخاطبان سیاهپوست ارتباط برقرار کرد. مور و دولمایت هردو به نمادهایی تبدیل شدند، و با حضور ادی مورفی (Eddie Murphy) در مرکز فیلم، ما هم عاشق این شخصیت افسانه‌ای می‌شویم.

در فضای دهه ۷۰ میلادی، داستان رودی ری مور (با بازی مورفی) دستیار مدیر یک فروشگاه موسیقی را دنبال می‌کنیم که تلاش می‌کند به هر شکلی شده به سرگرم کننده‌ای مشهور تبدیل شود. هیچکدام از شخصیت‌ها و کارهای قبلی او موفق ظاهر نشده‌اند، اما پس از الهام گرفتن از شوخی‌ها و داستان‌های افراد دوره‌گرد، رودی شخصیت دولمایت را برای خودش انتخاب می‌کند، یک فرد شعرخوان که در جوک گفتن کم نمی‌آورد. فیلم داستان رودی را نشان می‌دهد که فقط به خودش تکیه می‌کند چون صاحبان مرکز سرگرمی اجازه نمی‌دهند او شوخی‌هایش را در مرکز آن‌ها بیان کند. وقتی رودی باید آلبوم کمدی خودش را تولید کرده و بفروشد، او این کار را می‌کند. وقتی ایده ساخت فیلم Dolemite به ذهنش می‌رسد، او تمام کسانی که می‌شناسد را دور هم جمع کرده و تمام دارایی خودش را برای ساخت این فیلم هزینه می‌کند. اصلا مهم نیست Dolemite فیلم خوبی است یا مخاطبان جهانی را راضی خواهد کرد. مهم این است که این فیلم ساخته شود.

بخش اول Dolemite Is My Name کمی کُند است چون بیشتر درباره رودی به عنوان یک شخص است تا درباره شغل او باشد. تعریف شخصیت او، رفاقتش و اوج‌گیری شخصیت دولمایت کار مهمی است، اما آن تکانه‌ای که فیلم نیازمند آن است را ندارد. البته بخش اول فیلم نقش مهمی در نمایش اهمیت شخصیت دولمایت برای جامعه سیاهپوست دارد. همان‌طور که یکی از مخالفان مور به او می‌گوید، وقتی او حمایت صاحبان مراکز سرگرمی را نداشته باشد فقط می‌تواند در پنج محله برنامه اجرا کند، اما مور جواب می‌دهد تمام شهرهای آمریکا فقط همان پنج محله را دارند. Dolemite Is My Name تلاش نمی‌کند مور را به عنوان یک شخصیت در حال تحول یا هنرمند موفق نشان دهد، بلکه قصد دارد بگوید او یک سرگرم کننده است که مخاطب هدف آن جوامع سیاهپوست است. این زمینه سازی مهمی است که به ما می‌گوید چرا باید به مور اهمیت بیشتری نسبت به دیگر رویاپردازان بدهیم.

اما وقتی آن‌ها شروع به ساخت فیلم Dolemite می‌کنند، فیلم مسیر خودش را پیدا کرده و روحیه همکاری به خودش می‌گیرد. اگرچه احساس می‌کنم این نسخه لطیفی از وقایع رخ داده در واقعیت باشد، اما روحیه اجتماعی فیلم قابل تحسین است. آن‌ها پیش خودشان فکر نمی‌کنند در حال ساخت اثر هنری بزرگی هستند، بلکه به چیزی که می‌سازند اعتقاد دارند. برای مور این سرگرمی خالص است. او به دنبال اکشن، هیجان و کونگ فو است. او فیلمی می‌سازد که دلش می‌خواهد و البته قصد سود کردن هم دارد، اما همچنین فکر می‌کند چیزی برای ارائه کردن به مخاطب دارد.

کاملا مشخص است که مورفی احساس نزدیکی خاصی با مور دارد، و اگرچه می‌توان Dolemite Is My Name را بازگشتی برای این بازیگر کمدین دانست، این یک نقش‌آفرینی خوب دیگر در کارنامه اوست. هنگام تماشای فیلم به این فکر می‌کردم که مورفی هنوز کارش را خوب بلد است و به اندازه کافی به خودش اعتماد دارد که لازم نیست توجه عموم مردم را به خودش جلب کند. وسلی اسنایپس (Wesley Snipes) بازی لذت‌بخشی دارد، کیگان مایکل کی (Keegan-Michael Key)، کریگ رابینسون (Craig Robinson)، مایک اپس (Mike Epps) و تایتس برگس (Tituss Burgess) همگی عالی هستند، و داوین جوی رندولف (Da’Vine Joy Randolph) در نقش دوست و شاگرد دولمایت نظر مخاطب را به خودش جلب خواهد کرد. شاید مورفی بازیگر اصلی باشد، اما مثل کل فیلم، همکاری بازیگران با یکدیگر باعث شده فیلم جذاب باشد.

پس از تماشای Dolemite Is My Name به این نتیجه می‌رسید که خیال پردازی را رها کرده و کاری که می‌خواهید را انجام دهید. بیشتر فیلم درباره موفقیت مور و فراز و نشیب‌های اوست، اما همچنین می‌توان در آن سخت‌کوشی و اخلاق کاری مور را تماشا کرد. او طوری بازی نمی‌کند که انگار دیگران به او بدهکار هستند و می‌داند اگر بتواند فیلم Dolemite را بسازد به موفقیت بزرگی خواهد رسید. اگر ایده خلاقانه‌ای دارید و آن را عملی نکرده‌اید چون فکر نمی‌کنید کسی آن را بسازد یا دوستانتان به شما کمک کنند یا اصلا برای کسی مهم باشد، ببینید رودی ری مور در دهه ۷۰ به چه چیزی دست پیدا کرد. حالا بروید ایده خود را عملی کنید یا به قول دولمایت: “از تمام قدرت خودتون برای عملی کردنش استفاده کنید!”