شان پن در مصاحبه اخیر خود ا مجله هالیوود آتنتیک حضور در کانون نبرد مقابل روسیه و پیوستن به نیروهای مقاومت اوکراین را ارزیابی کرده است.
پن در این مصاحبه گفت :
من مثل روزنامه نگارهای مناطق جنگی نیستم که ماه ها یا سال ها در جایی که واقعاً شرایط خراب است می مانند، و هیچوقت به عنوان کسی نبودم که چاره‌ای جز ماندن و زندگی در آنجا ندارد. سرباز هم نیستم. از نظر آماری، هیچوقت ریسک نکردم. و این شامل بغداد سال ۲۰۰۳ می شود، وقتی که در منطقه سبز تنها بودم. حدود پنج روز آنجا بودم. احتمال کشته شدن یک در ۱۰۰ بود.
تنها دلیل ممکن برای ماندن بیشتر در اوکراین می توانست به دست گرفتن اسلحه باشد، شاید بدون جلیقه ضد گلوله، برای اینکه به عنوان یک خارجی، ترجیح می دهید جلیقه ضد گلوله را به یکی از شهروندان رزمنده بدهید که چنین چیزی ندارند یا رزمنده‌ای که مهارت بیشتری نسبت به من دارد، یا یک مرد جوان تر یا زنی که بتواند بیشتر بجنگد یا […] اما اگر در اوکراین می بودید، [جنگیدن] به ذهن شما خطور می کند. و شاید فکر کنید که در چه قرنی زندگی می‌کنید؟ چون چند روز پیش در یک پمپ بنزین در برنتوود بودم و حالا در مورد آمادگی نبرد علیه روسیه فکر می‌کنم؟ چه شده؟
به نظرم ممکن است فریفته یک نبرد شد اما از لحاظ ذهنی به شدت ضد جنگ بود. اگر جنگ دیده باشید ، من کمی دیده‌ام ، وقتی درونش یا نزدیکش هستید، یک حالت گذار به وجود می آید که باعث می‌شود پرسش هایی ابتدایی از خودتان بپرسید: چگونه باید واکنش نشان داد؟ آیا به اندازه کافی اکسیژن به مغزم می رسد که تصمیم درستی بگیرم؟ آیا از نظر روانی و عاطفی از جنگ آسیب خواهید دید؟ زیرا که برای شما و عزیزانتان هزینه دارد.
