پدر The Father یک فیلم سینمایی درام محصول مشترک فرانسه و انگلستان تولید سال ۲۰۲۰ به نویسندگی و کارگردانی فلوریان زلر است و بر اساس نمایشنامه سال ۲۰۱۲ خود به نام پدر ساخته شده‌است.
بازیگران اصلی فیلم آنتونی هاپکینز، الیویا کلمن، مارک گیتیس، ایموجن پوتس، روفس سوئل و اولیویا ویلیامز هستند. این فیلم داستان یک پیرمرد ولزی را دنبال می‌کند که باید با پیشرفت از دست دادن حافظه خود مقابله کند.
این فیلم داستان مردی را روایت می‌کند که با وجود بالا رفتن سنش، از درخواست کمک از دخترش اجتناب می‌کند. او سعی دارد تا از شرایط متغیر خود سر در بیاورد، چندی بعد او به کسانی که دوستشان دارد، ذهن خود و حتی چهارچوب اصلی چیزهایی که باور دارد نیز شک می‌کند و…
اولین نمایش جهانی آن در Sundance Film Festival در ۲۷ ژانویه ۲۰۲۰ بود. پیش از این، سونی پیکچرز کلاسیکس و لاینزگیت فیلمز به ترتیب حق پخش فیلم‌های ایالات متحده و انگلیس را به دست آوردند.همچنین در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو در ۱۴ سپتامبر ۲۰۲۰ به نمایش درآمد.همچنین در اکتبر ۲۰۲۰ در AFI Fest به نمایش درآمد.
مخاطبان از این فیلم استقبال خوبی کردند و البته در پایگاه داده ها رتبه ۷٫۸ از ۱۰ و منتقدان ۸۷ از ۱۰۰ به این فیلم بریتانیی فرانسوی امتیاز دادند . این فیلم ۹۷ دقیقه ای با بوجه ای در حدود ۲۰ میلیون دلار ساخته شده است .
این فیلمی است که برای شما باقی می ماند. اجراهای درخشانی وجود دارد . در حالی که فیلم های دیگر با موضوع پیری و زوال عقل وجود دارد که بیشتر صرف کنار آمدن اطرافیان با این موضوع است ، تفاوت در اینجا این است که فیلم از دید فرد مبتلا است. بنابراین این وقایع را طوری می بینید که گویی خودتان به زوال عقل مبتلا هستید. و حیرت آور است ….
سر آنتونی هاپکینز در این فیلم که نقش اصلی و محوری را بازی می کند درخشان و قدرتمند ظاهر می شود. او شخصیست که با مرگ و پیامدهای آن میانه ی خوبی ندارد. و نیازمند توجه بدون کم و کاست دیگران است.
فلوریان زلر قبل تر نمایشنامه این فیلم را نوشته بود و با بازنویسی درخشانش به همراهی کریستوفر همپتون توانسته است فیلنامه ای را بنویسد بنام پدر. که بواسطه برخی تکنیک های سینمایی، طراحی صحنه و نور، این احساس در ما ایجاد می شود که همه فیلم را از دید آنتونی هاپکینز می بینیم. برخی از صحنه ها تکرار می شوند اما در هر صحنه تکراری شخصیت دیگری را جایگزین شخصیت قبلی می بینیم. برخی از المان های صحنه در طول فیلم تغییر می کنند یا کاملاً ناپدید می شوند. حتی خانه ای که آنتونی در آن زندگی می کند کاملاً تغییر می کند و ما از طریق این تغییرات زوال عقل را تجربه می کنیم که روی پدر با بازی آنتونی هاپکینز تأثیر می گذارد. این تاثیر گذاری در زندگی حال حاضر انسان ها با توجه به کثرت اطلاعاتی که بواسطه دنیای تکنولوژی به خورد مردم داده می شود اتفاق می افتد. درواقع تغییر و ناپایداری همه چیز جزو روزمرگی های ما شده است. هیچ چیز پایدار نیست. همه چیز مدام در حال تغییر است تا ما با درماندگی از حرکت بایستیم و هر لحظه به مرگ نزدیک تر شویم.
موسیقی در این فیلم حس متضادی را القا می کند. حسی خوشحال کننده اما غم انگیز. طراحی صحنه ای که در فیلم پدر به تصویر کشیده می شود ما را با احساس انزوایی که پدر دارد شریک می کند. احساسی از جنس موقعیت انسان تنهای معاصر در دنیای تکنولوژی. اما این بار خبری از تکنولوژی نیست. زوال عقل جای کلمه تکنولوژی را گرفته است.
تاد مک‌کارتی (Todd McCarthy) نوشت :
بهترین فیلمی که بعد از هشت سال به یک فرد سالمند و مشکلاتی که گریبان او را از قبیل زوال عقل می گیرد، ساخته شده است. زلر به خوبی توانست دریچه ای را جهت کارگردانی فیلم برای خود باز کند.
ریچرد لاوسون (Richard Lawson) نوشت :
انسانیتی بسیار غنی در فیلم زلر وجود دارد که هیچ چیز غم اندود یا شکنجه زا در فیلم نمی تواند ریشه بگیرد. فیلمی که حس همذات پنداری را بواقع در بیننده بوجود می آورد.
آون گلیبرمن (Owen Gleiberman) نوشت :
همه بازیگران فیلم پدر عالی هستند (مخصوصا کولمن که جهت پیشبرد احساسات و انتقال حس سردرگمی آنتونی نقش بسزایی دارد.) و همچنین هاپکینز که یکی از خیره کننده ترین بازی های خود را به ما نشان می دهد. او با جذابیت مبهمی که به نمایش می گذارد، به مرور بیننده را با خود همراه می کند.
