کاربران تیک تاک “TikTok” عاشق نام بردن و شرمسار کردن افراد مشهوری هستند که به شکلی شرم آور ظهور پیدا کرده اند، مانند مود آپاتو، لیلی رز دپ و دیزی ادگار جونز، اما آیا این کار واقعا سازنده است؟
در میان سر و صدای بی پایان تیک تاک TikTok ( یکی از شلوغ ترین پلتفرم های رسانه های اجتماعی ) جوانان در حال تلنگر زدن به جهان هستند. مخصوصا در مورد: فامیل بازی. حتی به طور خاص تر: در مورد فامیل بازی افراد مشهور، که در آن بازیگران و کارگردانان به دلیل والدین یا خواهر و برادر معروف شان، مشاغل مناسبی کسب می کنند. اینها واقعیت های ساده لوحانه ای است. مثل این است که این تیک تاکر ها معتقدند که بخشی از یک افشاگری گسترده و کشف یک توطئه ناشناخته هستند. اما حقیقت این است: مردم از قبل همه ی اینها را می دانند.
در مورد بسیاری از این پست‌ها، فضایی وهم‌آور و دوست‌داشتنی وجود دارد. اگرچه بسیاری اظهار می کنند که بازیگرانی مانند دیزی ادگار جونز را دوست دارند و به آن ها احترام می گذارند، که حرفه اش پس از بازی در “مردم عادی” پیشرفت کرده است، با این وجود کاربران مایلند که آنها را به عنوان “ستاره زاده ها” معرفی کنند. ادگار جونز به طور خاص مورد بررسی قرار می گیرد زیرا پدرش مدیر رسانه ای Sky Arts ( اسکای آرتس ) است.
فامیل بازی چیز جدیدی نیست. به خانواده کاپولا فکر کنید: فرانسیس فورد فیلم پدرخوانده و آخرالزمان را کارگردانی کرد. دخترش، سوفیا، فیلم های Lost in Translation، The Virgin Suicides و On the Rocks را کارگردانی کرد. پسر عموی نیکلاس کیج یکی از درخشان ترین بازیگران زمان ماست. کرک و مایکل داگلاس چطور؟ جانت لی و جیمی لی کرتیس؟ خود هری پاتر” دنیل رادکلیف” پسر یک بازیگر و یک نماینده ادبی است.
آیا ما باید همه این افراد را اخراج کنیم؟ زیرا آنها در زمینه های خود با استعداد هستند.
اینجاست که شکافی بین ستاره زاده های «خوب» و «بد» شکل می‌گیرد. بسیاری مورد استفاده قرار میگیرند که به اندازه کافی در حرفه خود خوب نیستند و بنابراین آنها شایسته این موقعیت ها نیستند. ستاره زاده های بد معمولاً نام خانوادگی «بکهام» یا «کارداشیان» دارند. پسران و دختران فقط باید رویاهای خود را به والدین خود بگویند و آنها بدون مبارزه زیاد برآورده می شوند. از طرف دیگر، نوزادان خوب – مانند ادگار جونز – حداقل استعداد دارند و سخت تلاش کرده اند.
در سینما و تلویزیون، اکثر بازیگران و فیلمسازان در تولیدات اصلی حداقل در کاری که انجام می‌دهند مهارت دارند – صرف نظر از داستان اصلی زندگی هایشان. و هنگامی که افراد خاصی در صحنه و خارج از صفحه نمایش فاقد استعداد هستند، حضور آنها ، همیشه به دلیل تماس های مادر و پدر نیست. مایکل بی را در نظر بگیرید: او یکی از پردرآمدترین کارگردانان هالیوود است، اما همچنین یکی از افراد زیر انتقاد است. پدرش حسابدار و مادرش کتابفروشی/روانشناس کودک بود. آیا این پیشینه بیشتر از سوفیا کاپولا برای او احترام به همراه دارد؟
برخی از این سلبریتی ها روایت جداگانه ای بازگو می کنند که در آن خویشاوند گرایی نقشی ندارد. لیلی رز دپ (دختر جانی دپ) در مصاحبه‌ای با ووگ استرالیا این ایده را رد کرد که نقش‌هایی را به خاطر معروفیت پدرش به دست آورده است. علیرغم اینکه اولین نقش اصلی او در فیلم “یوگا هوزرز” ساخته کوین اسمیت بود که پدرش نیز در آن بازی میکرد.
مود آپاتو (دختر جود آپاتو، کارگردان کمدی و لزلی مان) از کودکی در فیلم‌های پدرش از جمله Knocked Up، This Is 40 و The King of Staten Island بازی کرد. او در لس آنجلس تایمز ادعا کرد که درام استثنایی Euphoria نقطه جدایی او از والدینش بود و ثابت کرد که « توانایی انجام کار بدون کمک آنها را دارد ». اگرچه آپاتو کاملاً برای این نقش انتخاب شده است، اما احتمالاً اصل و نسب در وهله اول به او کمک کرد تا مورد توجه قرار گیرد.
این غیرمنصفانه است که ستاره زاده ها سریعتر از آنهایی که روابط خانوادگی ندارند شکوفا شوند. اما این نویسنده معتقد نیست که مسئله فامیل بازی است یا بدتر: اینکه به افراد با استعداد با عقبه کم برخوردارتر، فرصت‌های برابری که شایسته آن هستند داده نمی‌شود.
چرا وسواس در مورد نام بردن و شرمسار کردن ستاره زاده ها وجود دارد، در حالی که افراد مشهور خودساخته زیادی وجود دارند که میشود درباره آنها صحبت کرد؟
به جای بررسی دقیق افرادی که در زندگی خوش شانس بوده اند (فهرست طولانی است)، چرا از کسانی که از آغاز با فروتنی راه خود را در کانون توجه پیدا کرده اند (زندیاها و پل مسکالز و استفان گراهامز) تجلیل نمی کنیم؟ پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی با خشم رشد می‌کنند، بنابراین این می‌تواند راه کوچک دیگری برای مبارزه با کارخانه دیجیتالی خشم آنها باشد.
