مسافر قاچاق Stowaway یک فیلم سینمایی دلهره‌آور و علمی تخیلی آمریکایی ۱۱۶ دقیقه ای با بازی آنا کندریک، تونی کولت، دنیل دای کیم و شامیر اندرسون است. این توسط نتفلیکس اکران شد…
در حالی که سه فضانورد (تونی کولت ، دانیل دا کیم و آنا کندریک) برای انجام یک مأموریت تحقیقاتی به سمت مریخ در حرکت بودند ، متوجه شدند که یک مهندس (شامیر اندرسون) قاچاقی در داخل کشتی فضایی که حالا کاملا از مبدا دور شده حاضر است و کاملا ناخواسته موجب خساراتی شدید به سیستم پشتیبانی فضاپیما شده و اکنون نه تنها ماموریت آنها ، بلکه جان آنها در مخاطره است . اما آنها قصد دست کشیدن از هر تلاشی که زندگی هایشان را نجات دهد ، ندارند …
ساختن چیزی تازه و بدیع از فیلم های با محوریت فضا دشوار است. برای ساختن چیزی واقعاً منحصر به فرد ، باید به مکان های بسیار زیبایی در آنجا بروید . “High Life” از کلر دنیس که نمونه بسیار عالی از آن است ، به عنوان مثال ، انواع پس زمینه های عالی را در نظر گرفت و برای همه چیز یک دید زیبا و خلاقانه خلق کرد . “The Martian” نرم و سرشار از شوخ طبعی بازیگرانش بود و ریدلی اسکات برای بیشترین تأثیر ممکن از هیچ چیز دریغ نکرد. “Gravity” دارای اندازه و مقیاسی بود که پیش آن تجربه و حس نشده بود و برای برخی از تصاویر باورنکردنی ساخته شده در آن جز ستایش چیزی به ذهن خطور نمی کند ..
‘Stowaway’ گرچه یک پیش فرض جذاب دارد اما هیچ یک از این موارد در آن جای ندارد . اندازه و مقیاس بسیار محدودتر است ، شوخ طبعی و نرمی و ظرافت چندان رایج نیست ، و مضامین و مفاهیمی و پس زمینه هایی که با آن سر و کار دارد چندان تازه نیست. به محض اینکه خدمه به مشکل پی بردند ، حدس زدنِ اینکه داستان ما را به کجا قرار است ببرد چندان دشوار نیست. در واقع ، این موضوع کاملاً واضح است که ما در یک رفت و برگشت بین آنا کندریک و شامیر اندرسون ، قرار خواهیم داشت .
برای چنین بازیگران متنوعی ، “Stowaway” هیچ نوع فضایی برای پرسه زدن و بروز پتانسیل ندارد و اصلا به اندازه لازم در اختیار هیچ یک از آنها قرار نمی دهد. خیلی اوقات ، آنها از صحنه به صحنه یا مسئله به مسئله ای دیگر می پرند و در ارتباط با افکار یا احساسات خود با مخاطب به انداره لازم ارتباط برقرار نمی کنند. ممکن است فکر کنید خوب این به نوعی از باید های یک سوژه علمی تخبلی در یک محیط سرد هست تا انتخاب ها و اقدامات احساسی یا انسانی ای را که انجام می دهند درک کنند و به مخاطب منتقل کنند ، اما فقط محدود به آن نیست بلکه ، آن را دور می زند و از آن عبور می کند تا فقط داستان را جلو بکشد به جای اینکه بخواهد روی هر کدام متمرکز شود و به آن بپردازد .
کارگردان جو پیانا در “شمالگان” ۲۰۱۸ ، موضوعات مشابهی را برای زنده ماندن پوشش داد ، جایی که مس میکلسن در آن گرفتار شده بود و باید می فهمید که بهتر است در اردوگاه موقت خود بماند یا یک سفر خطرناک را آغاز کند. با در نظر داشتن این موضوع ، درباره “Stowaway” احساس می شود که همان ایده ها را دنبال شده و فقط آنها را به فضا منتقل می کند.البته این به خوبی کار می کند ، اما شما هرگز با هیچکدام از این ساختار ها متحیر نمیشود یا حس اوج در داستان را تجربه نمی کنید . بازیگران گروه ، همه اجراهای ثابت ،البته اگر نخواهیم بگوییم “متعارف ” داشتند ، با این وجود چند ناسازگاری مهم در داستان وجود دارد که اصلا به موقعیت آنها کمک نمی کند. و مشکل فقط این نیست ، اگر می خواهید داستان را از نیمه راه حدس بزنید و از میانه به تماشای آن بنشینید ، یقینا به مشکل برمی خورید.
اگرچه تا حدودی دارای دید بصری هوشمندانه است و بدیهی است که با بودجه محدود معجزه می کند ، اما در نهایت “Stowaway” بیش از آنکه بگوییم خوب است میشود گفت “باشه ، دیدنش خالی از لطف نیست ” .
