نقد و بررسی سریال The Stand: اقتباسی تازه و وفادار به رمان نمادین استیون کینگ

اینکه رمان The Stand نوشته استیون کینگ (Stephen King) را حماسی و نمادین خطاب کنیم اصلا گزافه‌گویی نیست. از زمان انتشارش در سال ۱۹۷۸، این رمان چندین بار در لیست بهترین رمان‌ها حضور داشته و با داستان پساآخرالزمانی و تاریکش درباره نابودی تمدن بشریت و نبرد بین خیر و شر، تاثیر زیادی روی فرهنگ عامه داشته است. این رمان همچنین کتابی گسترده و قابل‌توجه است که نسخه کاملش بیش از هزار صفحه دارد، که باعث می‌شود هر اقتباسی از آن کار دشواری باشد و اگرچه قبلا این کار با مینی‌سریال محصول ۱۹۹۴ شبکه ABC صورت گرفته، حالا سرویس استریمینگ CBS All Access اقتباس ۹ قسمتی جدیدی از روی آن ساخته که پخش آن به تازگی شروع شده است. با وجود تغییراتی که در این اقتباس صورت گرفته، اما احتمالا وفادارترین اقتباس از روی این رمان باشد. در نقد و بررسی سریال The Stand با آریامووی همراه باشید …

به صورت خلاصه، The Stand داستان بازماندگان یک جهان در حال فروپاشی را بازگو می‌کند. نوع خاصی از آنفلوآنزا (به نام کاپیتان تریپ) به صورت تصادفی از یک آزمایشگاه سری وزارت دفاع آمریکا در کالیفرنیا پخش شده و به سرعت تقریبا کل انسان‌ها را از بین می‌برد. بازماندگان یا به مادر ابیگیل زن مسنی می‌پیوندند که خدا از طریق او با مردم صحبت می‌کند و یا شخصیت مرموزی به نام رندال فلگ، که خیلی زود می‌فهمیم نماینده شیطان روی زمین است. هسته اصلی داستان کمتر درباره بیماری همه‌گیر و بیشتر در مورد نبرد نهایی بین خیر و شر خوب است و از طریق گروه بزرگی از بازیگران به تصویر کشیده می‌شود که هر کدام نقش خاصی در داستان دارند.

این اقتباس با این داستان گسترده و پیچیده برای روایت – ساخته جاش بون (Josh Boone) و بنجامین کاول (Benjamin Cavell) – رویکرد منحصر به فرد روایت داستان به صورت غیرخطی را انتخاب می‌کند، رویکردی که بینندگان را کمتر با بیماری همه‌گیر و بیشتر با شخصیت‌ها، احساسات و روح افرادی که داستان درباره آن‌هاست آشنا می‌کند. این شاید باعث نارضایتی طرفداران سرسخت کینگ شود، اما حال‌وهوای تازه‌ای به داستان تزریق می‌کند. این سریال که با افراد و نه با بیماری همه‌گیر شروع می‌شود، فضاسازی بهتری نسبت به رمان دارد و خیلی زود بینندگان را جذب می‌کند.

این تغییر ساختاری همچنین شرایط را برای تغییرات دیگر آماده می‌کند. حتی با نگاه کردن به گروه بازیگران The Stand، واضح است که تغییرات زیادی صورت گرفته است. گروه بازیگران از هر زمان دیگری متنوع‌تر است، دقیقا شبیه دنیایی که در آن زندگی می‌کنیم، اما این تغییرات فراتر از این هستند. این نسخه از داستان برخی از شخصیت‌های اصلی رمان و حتی اقتباس قبلی را خیلی بهتر از گذشته توسعه می‌دهد. به عنوان مثال، فرانی گلداسمیت (اودسا یانگ (Odessa Young)) به شیوه‌ای واقع‌گرایانه‌تر معرفی شده، در حالی که تام کالن (برد ویلیام هنکه (Brad William Henke)) انسانیت بیشتری نسبت به آنچه قبلا دیده‌ بودیم دارد. اینکه یانگ و هنکه نقش‌آفرینی خیلی خوبی ارائه داده‌اند باعث شده کمتر شبیه شخصیت‌های کلیشه‌ای بوده و بیشتر شبیه افرادی باشند که ما در زندگی واقعی آن‌ها را می‌شناسیم.

این تغییرات بزرگ نسبت به رمان و هنرنمایی عالی بازیگران باعث شده The Stand بیشتر از گذشته شخصیت‌محور باشد. به طور ویژه، یانگ نسخه غنی و ظریفی از فرانی ارائه می‌دهد که به بیننده اجازه می‌دهد در این ماجراجویی با او همراه شود. جیمز مارسدن (James Marsden) کار دشواری برای بازی در نقش استو ردمن داشت، چون در سریال محصول ۱۹۹۴ گری سینایس به زیبایی این نقش را به تصویر کشیده بود، اما مارسدن خیلی عالی نقش مرد همه‌فن‌ حریف آرام و مهربانی را بازی می‌کند که نقش مهمی در نبرد پایانی دارد. نیک اندروس (هنری زاگا (Henry Zaga)) خیلی پاک و معصوم است و اوون تیگ (Owen Teague) در نقش هارولد لاودر باعث می‌شود احساس ناخوشایندی داشته باشید. جولی لاری با بازی کاترین مک نامارا (Katherine McNamara) هم شخصیت جذابی در سریال دارد.

در حالی که رندال فلگ با نقش‌آفرینی عالی جیمی شریدان (Jamey Sheridan) در سریال ۱۹۹۴ همچنان موردعلاقه بسیاری از طرفداران این داستان است، اما نسخه ماهرانه و پیچیده الکساندر اسکاشگورد (Alexander Skarsgard) از او شخصیت جذاب و درگیرکننده‌تری است. او بیشتر از اینکه کاریزماتیک باشد آزاردهنده است، و لحن کاملا مناسبی را وارد داستان می‌کند. چیزی در مورد این نسخه از فلگ وجود دارد که حتی تاریک‌تر از آن است که در رمان کینگ شاهد آن بوده‌ایم – مخصوصا وقتی داستان وارد شهر نیووگاس می‌شود.

البته این بدان معنا نیست که تمام نقش‌آفرینی‌ها در The Stand عالی هستند. شخصیت مرد سطل زباله‌ای با بازی ازرا میلر (Ezra Miller) بیش‌ازحد کارتونی است و کمتر به آن پرداخته شده است. نادین کراس با بازی امبر هرد (Amber Heard) شخصیتی است که احتمالا کمی طول بکشد تا بینندگان با او کنار بیایند؛ او پیچیدگی شخصیت را خیلی خوب به تصویر می‌کشد، اما لحظاتی وجود دارد که بازی او نامتعادل به نظر می‌رسد و شیمی بین نادین و لری آندروود با بازی جوان آدپو (Jovan Adepo) کمی لنگ می‌زند. همچنین لحظاتی وجود دارند که در آن‌ها نیروی محرکه کلی داستان کمی دچار مشکل می‌شود، اما می‌توان از این لحظات چشم‌پوشی کرد.

مانند همه اقتباس‌ها، این هم اقتباس کاملی نیست و احتمالا بینندگان زیادی وجود خواهند داشت که تغییرات مختلف یا حذفیات سریال را به عنوان کمبودهای آن درنظر می‌گیرند. کاملا باید انتظار چنین نظراتی را داشته باشیم، مخصوصا با داستانی مثل The Stand که طرفداران زیادی دارد. با این حال، بین تغییرات هوشمندانه، نقش‌آفرینی‌های عالی، فیلمبرداری بسیار خوب، طراحی دکور، لحظات ترسناک، و دیگر جزئیات ظریف که آن‌ها را لو نمی‌دهیم، این نسخه از The Stand یکی از وفادارترین اقتباس‌ها از روی آثار کینگ است. این داستان هرگز درباره یک بیماری همه‌گیر نبوده و این اقتباس هم این نکته را به بهترین شکل ممکن درک می‌کند. این داستانی در مورد جامعه بشریت است که همچنین یک بیماری همه‌گیر آن‌ها را دچار مشکلاتی کرده، و دقیقا مشابه چیزی که در دنیای کنونی شاهد آن هستیم، همین نقص‌های کوچک هستند که آن را واقع‌گرایانه، قابل‌تحسین و زیبا می‌کنند. خلاصه اینکه این اقتباس خیلی خوب این نکته را درک کرده است.