نقد و بررسی فیلم «قطار سریع‌السیر» ( ۲۰۲۲ Bullet Train ) ؛ برد پیت سوار بر لوکوموتیو پر سر و صدای سونی از توکیو خارج می شود.
قطار سریع‌السیر (Bullet Train) با بی احتیاطی از ریل‌ها می‌پیچد، همیشه با حداکثر سرعت حرکت می کند، و دائماً تهدید می‌کند که مستقیماً از ریل خارج می شود. این کمدی اکشن شیک خودآگاهانه توسط بازیگران به رهبری برد پیت تقویت شده است، اما کارگردان، دیوید لیچ اغلب در ترکیبی شبه تارانتینویی از خشونت ها و شخصیت های عجیب و غریب را به کار می گیرد که منجر به بی احترامی شدید به مخاطب می شود و فقدان اصالت خود را کاملاً پنهان نمی کند. این فیلم که بر اساس رمان کوتارو ایساکا در سال ۲۰۱۰ ساخته شده است، تقریباً به طور کامل در قطاری ژاپنی می گذرد که پر از آدمکش ها، افراد سرسخت، کلاهبرداران، حتی یک مار سمی است. اما با وجود تمام جذابیت های پیش رو ، داستان واقعا به جایی نمی رسد.
سونی از فیلم Bullet Train (قطار سریع‌السیر) در ۳ آگوست در بریتانیا رونمایی کرد. در ایالات متحده دو روز بعد رونمایی شد. گروه رنگارنگ اطراف پیت شامل جوی کینگ، آرون تیلور-جانسون و برایان تایری هنری میشود و لیچ که کارگردانی ددپول ۲ و هابز و شاو با اکتان بالا را هدایت می‌کرد، نیز شامل این گروه می شود.
پیت نقش لیدیباگ را بازی می‌کند، آدمکشی که سعی می‌کند زندگی آگاهانه‌تری داشته باشد، به همین دلیل است که او موافقت کرده تا کاری را انجام دهد که به نظر می‌رسد یک کار ساده و کم خطر است: «سوار شدن به قطار در توکیو ، دردیدن یک کیف خاص و پیاده شدن.» در ایستگاه بعدی اما قاتلانی که وظیفه محافظت از کیف را بر عهده دارند، تانگرین (تیلور-جانسون) و لمون (لمون)، مسیرهای خود را با مسیر یک مسافر جوان به ظاهر بی گناه، پرنس (کینگ)، که توسط یک قاتل جداگانه، کیمورای سوگوار (آندرو کوجی) مورد هدف قرار می گیرد، طی می کنند.
این فیلم با ترکیب فلش بک هایی که زمینه لازم را برای اینکه چگونه همه این شخصیت های متفاوت در یک قطار به سر می برند، فراهم می کند، یک خشونت شدید را به نمایش می گذارد و از واقعیتی که قهرمانان داستان در آن خود را پیدا می کنند، لذت می برد. ساکنان قطار سریع‌السیر چه با لهجه های پر زرق و برق ورزشی و چه با ویژگی های شخصیتی عجیب و غریب، یک گالری از عجیب و غریب های دوست داشتنی هستند که لیچ از تماشای بازتاب آن ها از یکدیگر لذت می برد و گاهی اوقات به معنای واقعی کلمه صرفا در حالی که در همان وسیله نقلیه سریع‌السیر به دام افتاده‌اند.
با به تصویر کشیدن یک قاتل که متعهد به رشد شخصی خود است، پیت تمام تلاش خود را می کند تا شخصیت کلیشه ای خود را دوست داشتنی نشان دهد. این بازیگر برنده اسکار بذله گویی را به اندازه فیلم‌هایی مانند «قاپ‌زنی و بخوان و بسوزان » از خود نشان نمی‌دهد، بلکه لیدیباگ را به یک خلافکار خسته کننده تبدیل می‌کند که فقط می‌خواهد وظیفه‌اش را در سریع‌ترین زمان ممکن انجام دهد. گاهی اوقات، شوخی هایی به گوش می‌رسد اما قطار سریع‌السیر این کمدی کپک زده را بدجوری خراب می کند، درست همان‌طور که در بازی شخصیت‌های دیگر بچنین شرایطی دیده میشود.
لیچ که هماهنگ کننده بدلکاری و طراح مبارزات رزمی بوده است، تعداد بی‌شماری سکانس‌های اکشن آدرنالیزی را به فیلم تزریق می‌کند، چیزهایی که اغلب در زمانی که لیدیباگ و دشمنانش برای کیف و محتویات اسرارآمیز آن مبارزه می‌کنند، اتفاق می‌افتد. ضربات مشت، لگد و اسلحه همگی با شور و شوق اجرا می شوند و با این حال صحنه های مبارزه فاقد الهام بخشی زیادی هستند و هرگز به سطح سرگیجه آور و جنون آمیز کارهای قبلی لیچ دست نمی یابند.
پیچ و تاب هایی در مورد اینکه دقیقاً چرا افراد خاصی در قطار هستند و نحوه ارتباط آنها با ماموریت لیدیباگ وجود دارد و فیلم در لحظات غیرمنتظره کمی به طنین عاطفی می رسد. (تیلور جانسون و هنری نه تنها نقش شریک، بلکه دو برادر را نیز بازی می‌کنند، مشاجره‌های بی‌معنای آنها جای خود را به لطافت غافلگیرکننده‌ای می‌دهد.) نام‌های بزرگ در نقش‌های کوتاه ظاهر می‌شوند، عمدتاً برای خنده تماشاگران، زیرا نمی‌توان آنها را پیش‌بینی کرد. و لیچ مدام این احتمال را مطرح می کند که یک مار سمی آزاد شده در آن قطار سریع‌السیر در حال خزیدن است و هر لحظه منتظر نیش زدن مسافران آن است.
قطار سریع‌السیر (Bullet Train) هیچ کمبودی در صحنه های گیج‌کننده ، دیوانه کننده و مهیج ندارد ، و به نظر امیدوار است که با خشونت خونین، بیش از حد و افزایش تعداد جنازه ها، طرفداران ژانر هاردکور را سیر کند. اما ثابت شد که این لوکوموتیو پر سر و صدا نه به طرز خنده داری خشن است و نه به شکلی خشونت‌آمیز غوغا می‌کند، اما بیش از هرچیزی فقط چرخ‌هایش را می‌چرخاند.
کارگردان: دیوید لیچ | ایالات متحده ۲۰۲۲ | ۱۲۶ دقیقه
شرکت سازنده: ۸۷North
تهیه کنندگان: کلی مک کورمیک، دیوید لیچ، آنتوان فوکوا
فیلمنامه: زک اولکویچ، بر اساس کتاب کوتارو ایساکا
فیلمبرداری: جاناتان سلا
طراحی تولید: دیوید شونمن
تدوین: الیزابت رونالدداتیر
موسیقی: دومینیک لوئیس
بازیگران اصلی: برد پیت، جوی کینگ، آرون تیلور جانسون، برایان تایری هنری، اندرو کوجی، هیرویوکی سانادا، مایکل شانون، بنیتو آ مارتینز اوکاسیو، ساندرا بولاک
بنظر من قسمت کمدی این فیلم خیلی خوب بود و باهاش خندیدم، از ترکیبش با خشونت هم خوشم اومد، در کل این فیلم رو دوس داشتم با وجود نقد هایی که بهش وارده
بله
کاملا درسته از نظر بخش سرگرمی واقعا خوب هست