نقد و بررسی فیلم Little: کمدی نوجوانانه‌ای بامزه درباره‌ی مقابله با زورگویی دیگران

[ad_1]

اینکه Little «کوچک» فیلم ساده و کوچکی است دلیل نمی‌شود نادیده گرفته شود. بله در این فیلم شاهد یک داستان متافیزیکی سطحی هستیم که در آن یک شخصیت به روشی جادویی تغییر می‌کند تا مجبور شود زندگی خودش را ارزیابی کند و با موقعیت دشوار خودش کنار آمده و به عنوان یک انسان رشد کند. اما اینکه فیلم تینا گوردون چیزم (Tina Gordon Chism) کمی قابل پیش‌بینی و آشناست، دلیل نمی‌شود نتوان از آن لذت برد. Little پیام جالبی درباره‌ی تبدیل کسانی که به آن‌ها زورگویی شده به یک زورگو دارد. این فیلمی پر از ابراز همدردی و جذابیت است که به دلیل نقش‌آفرینی عالی بازیگران اصلی خودش به موفقیت می‌رسد. احتمالا بتوان داستان Little را حتی قبل از تماشای آن حدس زد، اما باز هم به لطف شوخی‌های بامزه و بازی عالی بازیگران باید این فیلم را تماشا کرد.

جوردن سندرز (با بازی مارسای مارتین (Marsai Martin)) به عنوان یک نوجوان توسط همکلاسی‌های خودش مورد آزار قرار می‌گیرد، و مصمم می‌شود در آینده به یک رئیس تبدیل شود تا هیچکس نتواند به او زور بگوید. حالا که او بزرگ شده (با بازی رجینا هال (Regina Hall))، خودش به یک قلدر تبدیل شده و با کارکنان خودش در شرکت بدرفتاری می‌کند. هیچکس بیشتر از دستیارش یعنی آپریل ویلیامز (با بازی ایسا رِی (Issa Rae)) توسط او مورد آزار قرار نمی‌گیرد، اما زندگی جوردن وقتی دگرگون می‌شود که دختری جوان که جوردن به او زور گفته او را طلسم می‌کند تا کوچک شود. جوردن روز بعد در بدن نوجوان خودش از خواب بیدار می‌شود و حین اینکه دوباره باید در دبیرستان درس بخواند، برای اداره‌ی شرکتش باید کاملا به آپریل تکیه کند.

هال در ۲۰ دقیقه ابتدایی فیلم آنقدر خوب است که وقتی در بیشتر زمان باقیمانده‌ی فیلم او را نمی‌بینیم خیلی ناراحت می‌شویم. او نقش جوردن را با درندگی و زننده بودن خاصی به تصویر می‌کشد که هرگز عجیب و غریب به نظر نمی‌آید. او یک قلدر ترسناک و کارتونی است، که قصد ندارد با او همدردی کنیم بلکه می‌خواهد به جوردن جایگاهی دهد تا بتواند آدم بهتری باشد. حد فاصل حضور هال در فیلم، راه را برای مارتین باز می‌کند – که پس از تماشای فیلم Big «بزرگ» ایده‌ی ساخت Little به ذهنش خطور کرد – و او در نقش یک زن عصبانی در بدن یک دختر ۱۳ساله عالی بازی می‌کند. مارتین علاوه بر اینکه بزرگتر از سن خودش هنرنمایی می‌کند، در نمایش عصبانیت و بی‌روح بودن جوردن عالی عمل می‌کند.

نقطه‌ی اتصال همه‌ی این‌ها به یکدیگر رِی است، که از هر لحظه از حضورش در فیلم به بهترین شکل استفاده می‌کند، تا حدی که مصمم شدم سریال Insecure او از شبکه HBO را ببینم. او زمان‌بندی شوخی‌ها را مثل بزرگان کمدی بلد است، تا جایی که مطمئن می‌شوید دوست دارید او را در هر فیلم و سریالی ببینید. رِی زوایای خاصی از شوخی‌ها و واکنش‌ها را اجرا می‌کند که باعث می‌شود شخصیت او چیزی بیشتر از یک شخصیت فرعی در داستان جوردن باشد. این داستان درباره‌ی دوستی بین جوردن و آپریل است، و هردوی آن‌ها با وجود شرایط خاص و عجیب عملکرد خوبی در این زمینه دارند.

جایی که Little در آن دچار مشکل می‌شود پیدا کردن راهی برای قابل پیش‌بینی نبودن است تا اینکه تصمیم می‌گیرد داستان جوردن را به عنوان کسی که می‌خواهد به آدم بهتری تبدیل شود بیان کند و این پیام را به مخاطب برساند که اگر در بچگی به شما زور گفته شود و شما هم در بزرگسالی به یک زورگو تبدیل شوید، کسی که به شما زور گفته بود هنوز هم روی شما سلطه دارد. این بیانیه‌ی خوبی درباره‌ی این است که انسان باید خودش باشد، و اگر این پیام توسط مخاطبان نوجوان Little پذیرفته شود خیلی عالی است. اما چنین فرضیه‌ی ساده‌ای را می‌شد در زمان کمتری بیان کرد. دلیلی وجود ندارد که چنین فیلمی ۲ ساعت طول بکشد، و اگر ریتم داستان کمی تندتر بود به لحن شاد و کمدی فیلم کمک می‌کرد.

اگر ۳۰ سال به بالا دارید احتمالا فیلم Little مناسب شما نیست (البته این خیلی هم خوب است چون امروزه فیلم‌های زیادی فقط مخصوص افراد بالای ۳۰ سال ساخته می‌شود). اما با وجود داستان قابل پیش‌بینی و بیش‌ازحد طولانی فیلم هنوز هم جذب آن خواهید شد. خیلی سخت است به فیلمی حمله کرد که پیام خوبی در خودش دارد و محل خودنمایی بازیگران مستعدی مثل مارتین، رِی و هال است. Little به احتمال خیلی زیاد به فیلم کلاسیک و قابل توجهی مثل Big تبدیل نمی‌شود، اما از منبع الهام خودش به بهترین شکل بهره می‌برد و اوقات خوشی را برای مخاطبان نوجوان به ارمغان می‌آورد.

نقل از آریامووی

[ad_2]

امتیاز مخاطبان IMDB

۵.۴
تقریبا ضعیف !
قبلی «
بعدی »

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دسته‌ها