فیلم Mary Poppins Returns (بازگشت مری پاپینز) نزدیک ترین چیزی است که به عنوان یک بازسازی از فیلم Mary Poppins (مری پاپینز) وجود دارد اما نمی توان آن را یک بازسازی نامید. در واقع داستان این فیلم ۲۵ سال بعد از فیلم اصلی اتفاق می افتد، اما این فیلم ساخته ی راب مارشال (Rob Marshall) بیشتر قصد دارد جایگزینی برای فیلم قبلی باشد تا اینکه داستان را پیش ببرد. یک سکانس انیمیشنی خیلی طولانی در فیلم هست، اما از تکنیک های انیمیشنی جدید استفاده می کند. آن ها به جای ملاقات با عموی مری پاپینز، با دخترعموی او ملاقات می کنند. به جای سکانس رقص با شومینه پاک کن، یک سکانس رقص با روشن کننده ی لامپ های خیابانی وجود دارد. اگر فیلم اصلی مری پاپینز را ندیده باشید، بازگشت مری پاپینز به نظر برایتان تازه و پرجنب و جوش می آید. اما وقتی آن را در کنار نسخه اصلی قرار می دهیم، شاهد یک تقلید ضعیف از فیلم اصلی هستیم.
۲۵ سال بعد از فیلم اول، حالا Michael Banks (با بازی بن ویشاو (Ben Whishaw)) خودش سه بچه دارد – Anabel (با بازی پیکسی دیویس (Pixie Davies)) و John (با بازی ناتانیل صالح (Nathanael Saleh)) و Georgie (با بازی جوئل داوسون (Joel Dawson)). اگرچه Michael به خاطر بیماری همسر فوت کرده اش، مجبور شد وامی روی خانه بگیرد و حالا نمی تواند از پس اقساط آن وام بربیاید. در حالی که او با ناامیدی در حال جستجو برای پیدا کردن گواهی سهامی است که بتواند با آن وام را تسویه کند، Mary Poppins (با بازی امیلی بلانت (Emily Blunt)) دوباره وارد زندگی خانواده ی Banks می شود و به کمک دوستش Jack (با بازی لین مانوئل میراندا (Lin-Manuel Miranda)) یک روشن کننده لامپ های خیابانی، بچه ها را به سفری ماجراجویانه می برد. به لطف Mary، خانواده ی Banks به هم نزدیکتر شده و درس هایی در این سفر یاد می گیرند.
اگر دوباره نگاهی به فیلم مری پاپینز اصلی بیاندازید، می بینید که یک نوع فیلم متفاوت است که به لطف موسیقی عالی و هنرنمایی جولی اندروز (Julie Andrews) و دیک ون دایک (Dick Van Dyke) به موفقیت می رسد. همچنین فیلمی است که با قرار دادن ترانه های خاص در کنار هم، مسائل اجتماعی خاصی را درباره ی شخصیت ها بازگو می کند. در حالی که رقصیدن Mary و Bert با شخصیت های انیمیشنی را به خاطر داریم، ترانه ی Feed the Birds (به پرنده ها غذا بده) را که پس از ترانه ی Fidelity Fiduciary Bank (بانک امانتدار راستگو) اجرا شد نیز به یاد داریم، جایی که بانکدارهای حریص از یک پسربچه پول می دزدند، و به این نکته توجه کنید که وقتی به پرنده ها غذا بدهید، نتیجه ی آن پرنده های چاق است، روایتی دردناک از روش اداره ی دنیا به دست سرمایه دارها.
تنها چیزی که بازگشت مری پاپینز نسبت به فیلم اصلی کم دارد بیان همین مسائل اجتماعی است. البته در این فیلم شاهد Jane Banks (با بازی امیلی مورتیمر (Emily Mortimer)) هستیم که برای حقوق کارگران می جنگد، همانطور که مادرش برای حق رای زنان می جنگید، اما این بیشتر یک اشاره به فیلم اصلی است تا اینکه هدف مهمی در فیلم داشته باشد. به جای آن، بازگشت مری پاپینز تا حد ممکن سعی می کند لطیف باشد و به شدت وابسته به ترانه ها و رنگ های روشن است.
البته این چیز بدی نیست! اصلا اشکالی ندارد از پیشرفت های تکنولوژی برای ساخت یک سکانس انیمیشنی بهره برد و همچنین طراحی لباس خیره کننده ی Sandy Powell کاملا چشم نواز است. بازگشت مری پاپینز به عنوان نیمه یادبودی از مری پاپینز اصلی به اندازه کافی جذاب و دلپذیر است. شاید Poppins بلانت کمی متفاوت با Poppins اندروز باشد، اما خیلی خوب خودش را با این شخصیت وفق داده است. میراندا هم در یکی از ترانه ها که به صورت تکی اجرا می کند فرصت خودنمایی پیدا می کند. مشکل بازگشت مری پاپینز این است که برای هرچیزی بیش از حد روی نسخه اصلی تکیه می کند، اما اگر نسخه اصلی را به یاد نیاورید این فیلم خیلی موفق به نظر می آید.
شاید بدترین کار برای شما قبل از دیدن بازگشت مری پاپینز این باشد که نسخه اصلی فیلم را ببینید، نه به این خاطر که مقایسه ی این فیلم با فیلمی که به شدت محبوب و مشهور بوده کار دشواری است، بلکه آن موقع است که متوجه می شود مارشال چقدر در این فیلم کم کاری کرده است. فیلم او به اندازه فیلم قبلی خیال پردازی ندارد و همچنین اینکه هیچ ترانه ای در این فیلم به قدرت ترانه ی A Spoonful of Sugar از فیلم اصلی نیست. البته که فیلم اصلی مری پاپینز یک جواهر بی همتاست، اما مشکل اینجاست که بازگشت مری پاپینز اصلا سعی نکرده در هیچ زمینه ای بهتر از فیلم اصلی عمل کند. این فیلم خودش را در سایه ی فیلم قبلی قرار داده و در حالی که در آن سایه کاملا شاد و سرزنده به نظر می رسد، اما احتمالا به محض اینکه تیتراژ پایانی فیلم پخش شد از ذهن مخاطب هم پاک می شود.
