کریم عبد الجبار: تصویر تارانتینو از بروس لی در Once Upon A Time In Hollywood بی احترامی بود!

[ad_1]


ستاره ان‌بی‌ای، ستون‌نویس هالیوود ریپورتر و دوست ستاره فقید هنرهای رزمی بروس‌لی، معتقد است نحوه ارائه و نمایش بروس لی در «روزی روزگاری هالیوود» شلخته و شل و ول و نژادپرستانه است. عبد الجبار در ادامه گفته است: به یاد بیاورید که در زمان مارتین لوترکینگ یک پیشخدمت به این دلیل که نان‌های برشته داخل سوپ گوجه را خمیر کرده بود، تنبیه شد.
یا یا زمانی که دالایی لاما هدر داد و اسپری رنگی که مصرف کرد تا روی لیموی سفیر تبت بنویسد: «کارما ساحل است» شاید هم نه، آنها که هرگز اتفاق نیفتاده‌اند. اما ممکن بود اتفاق بیفتند اگر یک فیلمساز تصمیم می‌گرفت این صحنه‌ها را در فیلمش بیاورد و در حالی که ما می‌دانیم این فیلم تخیلی است، آن صحنه‌ها در وجدان مشترک فرهنگی ما به عنوان برداشت از زندگی واقعی آن افراد قرار بگیرد و در نتیجه ذهنیت ما را که براساس اقدامات واقعی آنهاست خراب کند. به همین دلیل است که فیلمسازان هنگام بازی با درک مردم از شخصیت‌های تحسین برانگیز تاریخ، مسئولیت حفظ حقیقت اساسی درباره محتوای آن شخصیت را دارند.

تصویری که کوئنتین تارانتینو از بروس‌لی در «روزی روزگاری در هالیوود» نمایش می‌دهد مطابق با این استاندارد نیست. البته تارانتینو از لحاظ هنری حق دارد که بروس را هر طور می‌خواهد به تصویر بکشد. اما انجام این کار با شیوه‌ای اینچنین درهم برهم و تا حدودی نژادپرستانه، هم به عنوان یک هنرمند و هم به عنوان یک انسان، یک شکست است. وی همچنبن گفت: بروس تصمیم داشت که این تصویر منفی از آسیایی‌ها را از طریق بازیگری، نوشتن و تفسیر هنرهای رزمی تغییر دهد. به همین دلیل اینکه تارانتینو بروس را به صورت یک بعدی به تصویر کشیده مرا ناراحت کرد. نگرش ماشینیسم جان وینی کلیف (برد پیت)، بدلکار پیر مغروری که سعی دارد او را شکست دهد درست به همان کلیشه‌هایی بازمی‌گردد که بروس در تلاش بود تا آنها را از بین ببرد. البته این بلوند سفید آمریکایی می‌تواند قهرمان دوست‌داشتنی آسیایی شما را مورد ضرب و شتم قرار بدهد اما این چرندیات خارجی به اینجا نمی‌رسد. من چندین‌بار با بروس در فضاهای عمومی بودم و دیدم که بعضی او را با صدای بلند به مبارزه دعوت می‌کردند. او همیشه مودبانه رد می‌کرد و دور می‎شد. اولین قانون باشگاه مبارزه بروس، مبارزه نیست، مگر اینکه گزینه دیگری وجود نداشته باشد. او نیازی به اثبات خودش نداشت. او می‌دانست که چه کسی بود و جنگ واقعی برایش روی تشک نبود؛ مبارزه واقعی برای او روی صحنه و در ایجاد فرصت‌های جدید برای آسیایی‌ها و شکستن کلیشه‎های مرسوم درباره آنها بود. اما متاسفانه «روزی روزگاری در هالیوود» ترجیح داده از همان کلیشه‌ها و شیوه‌های قدیمی استفاده کند. فارغ از این ،فیلم در گیشه مورد توجه قرار گرفته است و منتقدین نیز از آن لذت برده اند.


برگرفته از آریامووی

[ad_2]
قبلی «
بعدی »

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دسته‌ها