برای کسانی که فیلم کمدی Dirty Rotten Scoundrels «لات‌های کثیف فاسد» ساخته‌ی فرانک اوز (Frank Oz) محصول سال ۱۹۸۸، داستانی هوشمندانه با حضور یک شخصیت مودب و یک شخصیت احمق را دوست داشتند، که در آن مایکل کین (Michael Caine) و استیو مارتین (Steve Martin) نقش مردان حقه‌بازی در ساحل مدیترانه را بازی می‌کردند، دلیلی وجود ندارد تا از ساخت بازسازی آن فیلم ناراحت باشند. به هر حال Dirty Rotten Scoundrels هم خودش از روی فیلم Bedtime Story «داستان وقت خواب» محصول سال ۱۹۶۴ با بازی دیوید نیون (David Niven) و مارلون براندو (Marlon Brando) ساخته شده بود. فیلم The Hustle «فریب‌کاری» به کارگردانی کریس آدیسون (Chris Addison) متعهد است همان خطرات و جذابیت‌های داستانی را با حضور دو زن (با بازی اَن هتوی (Anne Hathaway) و ربل ویلسون (Rebel Wilson)) در نقش فریب‌کاران به نمایش بگذارد، که از این قضیه که مردان نمی‌توانند یک زن را باهوش‌تر از خودشان تصور کنند سوءاستفاده می‌کنند.
اما کسانی که منتظر یک بازسازی زن‌محور خوب از آن داستان بودند، باید حداقل چند سال دیگر صبر کنند. تمام لحظات The Hustle تقریبا از روی Dirty Rotten Scoundrels کپی شده که در آن نقاط مهم داستانی خیلی ضعیف بازسازی شده‌اند، و تقریبا هیچ تفاوتی با بازسازی قبلی ندارند، مگر اینکه پیشرفت تکنولوژی یا تغییر جنسیت شخصیت‌های اصلی باعث آن شده باشد. اگرچه داستان ۵۵ ساله‌ی فیلم همچنان قدرتمند و مستحکم است و بازیگران نقش اصلی فیلم هم کاملا توانمند هستند، اما مخاطبانی که به دنبال یک فیلم فانتزی انتقامی به شدت بامزه بودند پس از تماشای فیلم احساس می‌کنند سرشان کلاه رفته است.
پس از معرفی عضو اول این گروه دونفره – جوزفین چستفیلد با بازی هتوی که با کمک یک پلیس فاسد به نام بریجیت دژاردین (با بازی اینگرید اولیور (Ingrid Oliver)) میلیاردرها را در شهر خیالی بومونت گول می‌زند – او سوار قطاری می‌شود که در آن همکار جدیدش را پیدا می‌کند. پنی راست با بازی ویلسون یک حقه‌باز ناچیز است، که سر مردها را کلاه می‌گذارد تا خرج عمل خواهر جذابش که احتمالا عکسش را از اینستاگرام کش رفته را بپردازند.
جوزفین پنی را به سمتی دیگر هدایت می‌کند، چون نمی‌خواهد این زن کلاهبردار کار و کاسبی او را در بومونت خراب کند. جک شیفر (Jac Schaeffer) نویسنده‌ی فیلم کاملا دیالوگی از فیلم قبلی را در اینجا کپی کرده – یک شکارچی که به خرگوش‌ها تیراندازی می‌کند شکار‌های اصلی را فراری می‌دهد – آن هم بدون اینکه به این فکر کند چطور این زنان باکلاس چنین استعاره‌هایی درباره‌ی شکار کردن را بلدند. اما پنی همان کاری که نباید بکند را انجام می‌دهد: او وارد قلمروی جوزفین می‌شود و آماده است تا همه چیز را خراب کند.
کسانی که فیلم Scoundrels را دیده‌اند می‌توانند ادامه‌ی داستان را هم حدس بزنند، جایی که جوزفین موافقت می‌کند به پنی هنر کلاهبرداری سطح بالا را آموزش دهد تا شاید هردوی آنها از شرایط جدیدشان راضی‌تر باشند. صحنه‌های آموزش دادن در فیلم پیچش‌های گیج‌کننده‌ای دارند (چرا جوزفین به شاگردش یاد می‌دهد به سمت اهداف، چاقو پرتاب کند؟). و روش کلاهبرداری آنها که در آن مردانی که قرار است با جوزفین ازدواج کنند در لحظه‌ی آخر با خواهر عجیب او آشنا شده و آنقدر سریع از آنجا فرار می‌کنند که حلقه‌های نامزدی گرانقیمت را فراموش می‌کنند خیلی مسخره است.
اوضاع وقتی دگرگون می‌شود که این دو زن با هم به مشکل خورده و توافق می‌کنند که این شهر برای هردوی آنها به اندازه‌ی کافی بزرگ نیست، پس با هم یک شرط می‌بندند: هر کسی توانست زودتر ۵۰۰ هزار دلار از یک شخص خاص کلاهبرداری کند، آن شهر متعلق به او می‌شود.
در فیلم Scoundrels، آن شخص خاص وارث یک شرکت صابون‌سازی با بازی خوب گلن هدلی (Glenne Headly) فقید بود. اینجا آن شخص توماس وستربرگ (با بازی الکس شارپ (Alex Sharp)) یک مخترع بیست و چندساله‌ی دست‌وپا چلفتی است که یک اپلیکیشن محبوب را اختراع کرده است. هردو زن توماس را تحت نظر می‌گیرند، اما متوجه می‌شوند او مثل دیگر اهداف آنها مغرور و ازخودراضی نیست و این کار را برای آنها دشوارتر می‌کند.
در دعوا بر سر توماس، با چیزی بیشتر از کپی کردن خرابکاری‌های زیرکانه‌ی فیلم قبلی روبرو هستیم: خنده‌دارترین لحظات The Hustle زمانی هستند که پنی حین دعوا بر سر توماس مدام به جوزفین توهین می‌کند، که بیشتر آنها روی غرور و تکبر جوزفین هدف گرفته شده‌اند.
آیا مسخره است که در فیلمی زن‌محور، تنها شوخی‌های خنده‌دار زمانی به وجود می‌آیند که یک زن در حال نابود کردن یک زن دیگر است؟ این احتمال وجود دارد که ویلسون که خودش یکی از تهیه‌کنندگان فیلم است و قبلا هم بخش زیادی از دیالوگ‌های خودش را در فیلم‌های مختلف نوشته، در اینجا هم هنگام فیلمبرداری این شوخی‌ها را خودش وارد داستان کرده باشد. البته اینکه او شوخی‌های جالبی وارد یک فیلم کمدی کرده اصلا اشکالی ندارد، اما کسانی که به امید حضور دو شخصیت زن اصلی که همیشه از یکدیگر حمایت می‌کنند قصد تماشای این فیلم را داشته باشند احتمالا از آن راضی نخواهند بود.
