بنیان‌گذاران جوایز تمشک طلایی، چهار دهه بعد از اهدای جایزه بدترین بازیگر زن و بدترین کارگردانی به فیلم درخشش (The Shining) _ شلی دووال و استنلی کوبریک _ ، هنوز حاضر نیستند به جز یک مورد موضع خود را تغییر دهند.
اگرچه آن فیلم با بی توجهی آکادمی مواجه شد، اما در چندین شاخه تمشک طلایی را دریافت کرد.مورین مورین و جان جی.بی. ویلسون بنیان‌گذاران جوایز تمشک طلایی در مصاحبه با والچر گفتند به نحوه اقتباس کوبریک از رمان درخشش نوشته استیون کینگ اهمیتی نمی دهند.
ویلسون گفت :
اعضای رأی دهنده در سال اول بیشتر از افرادی تشکیل شده بود که من و مورین با آنها در یک کمپانی تریلر همکاری کرده بودیم. گروهی از ما که رمان استیون کینگ را خوانده بودند در شب افتتاحیه فیلم را در سینمای چاینیز دیدند، و برای ما اهمیتی نداشت که کوبریک با آن رمان چه کرده است. رمان از نظر بصری بسیار مبهوت‌کننده‌تر، وحشتناک‌تر، و جذاب‌تر بود، و ما نمی‌توانستیم درک کنیم که چرا باید [امتیاز ساخت فیلم بر اساس] یک رمان را با همه آن فرصت‌های بصری‌اش خریداری کنید اما صحنه درخت‌آرایی، صحنه مار در فرش، و الهامات کودکانه را نسازید. اگر قرار است بگویید فیلم درخشش است، باید بعضی چیزهای مشخص را در آن قرار دهید. و تا جایی که می‌دانم، کوبریک کسی بود که تصمیم گرفت چه چیزی از رمان حذف شود. بنابراین در مورد استنلی کوبریک حس بدی ندارم.
مورفی افزود:
دقیقاً. این مرد را بیش از حد بزرگ کرده‌اند. یک فیلم خوب ساخته ، همین.
مورفی در مورد اهدای جایزه بدترین بازیگر زن به شلی دووال گفت :
با توجه به اینکه از این ماجرا و اینکه چگونه استلی کوبریک او را خسته کرده بود آگاهی داریم، حاضرم این جایزه را پس بگیرم. می‌خواهیم بگوییم: بله، شاید بهتر بود نامزد این جایزه نمی‌شد. همه اشتباه می‌کنند. اشتباه انسانی است.
ویلسون در سال ۲۰۲۰ نوشته بود:
در دفاع از دووال، ما بعدها متوجه شدیم که کوبریک او را با رفتار متحکمانه‌اش به مرز جنون رسانده. متعاقباً (بعضی) او را نابغه دانستند و دووال را روانی. به اعتقاد ما کوبریک او را آزار داد تا نمایشی وحشت‌زده از او بگیرد و حالا که به گذشته نگاه می‌کنیم می‌بینیم تنها کوبریک را باید ملامت کرد.
به نقل۳۰نما،ویلسون در بخش دیگری از مصاحبه با والچر گفت:
ما دوست نداریم افراد را اذیت کنیم. می‌خواهیم به آنها معترض شویم و بگوییم: هی، در مورد کاری که می‌کنی فکر کن. در مورد تصمیماتت فکر کن. هدف این است. گاهی بازیگران به دام یک روتین می‌افتند؛ شاید ماشین پول سازی آنها سوخت می‌خواهد.
