«فرشتگان چهارفصل»؛ برای مدافعان سلامت

محمد حسین صفری

در خانه نشسته ایم با آرزوهایی نجیب در قلب هایمان
برای خاطر شما، تا به بار بنشینند
شکوفه های بهاری خنده هایتان
در اتاق هایی با ملافه های سپید
و راهروهایی با خطوط رنگی بلند
که ما را به سمت روشنی از فرشته ها می رسانند
تا باز بیایید به خانه هایتان
با خوشه های طلایی ترانه هایی که بر شانه هایتان روییده اند.
…
من باور دارم وقتی به خانه بیایید
آفتاب، گلدان های شمعدانی تان را
بدل به سیب های سرخ کرده است
و آسمان، در آستانه ی اتاق های خوابتان
آبستن رویایی شده است
سرخ تر از گیلاس های نشسته بر آبشار زلال گونه هایتان.
…
من باور دارم وقتی به خانه می آیید
دریا از میان دستهایتان عبور خواهد کرد
و باد، سراغ دامنه های آفتابگیر قلبتان را خواهد گرفت
من باور دارم شما از قبیله ی درختانی هستید
که زمین، برای ساختن فصل های چهارگانه اش
زیبایی تان را در گنجینه هایی بزرگ
میان صخره هایی که خویشاوند ماه بوده اند
به امانت خواهد سپرد.
…
امتداد بلند خطوط رنگی راهروهایی را که رفته اید
برگردید
ملافه های سپید اتاق هایی که سرشار از قند کلامتان شده است
بالهایی برای فرشته گی شماست.
…
ما اما در خانه نشسته ایم
با ترانه هایی بلند
در گهواره های مه گرفته ی چشم هایمان
تا باز بیایید
و ما بدل به آفتاب و سیب و گیلاس شویم.

فروردین ۱۳۹۹