در فیلم کمدی Long Shot به کارگردانی جاناتان لوین (Jonathan Levine) خبرنگاری بیکار با بازی سث روگن (Seth Rogen) به قدرتمندترین زن دنیا با بازی شارلیز ترون (Charlize Theron) ابراز علاقه می کند. مثل شخصیت زن اصلی فیلم، که وقتی پس از پایان دبیرستان تصمیم گرفته دنیا را تغییر دهد و سرگرمی‌های زندگی را کنار گذاشته، این فیلم هم در حال و هوای دهه ۹۰ میلادی گیر کرده است – زمانی که مخاطبان سینما برای تماشای فیلم‌های عاشقانه‌ی دیوانه‌وار کاخ سفیدی مثل Dave (دیو) به سینما می رفتند. هر طرز فکری نسبت به مفاهیم سنتی Long Shot داشته باشید، این فیلم برای کسانی که مدتی ناپسند بودن را در نظر نگیرند جالبتر است؛ Long Shot یکی از تجاری‌ترین فیلم‌های ساخته شده توسط لوین است.

فِرد فلارسکی با بازی روگن خبرنگاری رسواگر و شجاع است که وقتی پارکر ومبلی (با بازی اندی سرکیس (Andy Serkis)) انتشاراتی آن‌ها را می خرد زندگی او دچار مشکل می‌شود. او که بیکار و غمگین است، از دوستش لنس (با بازی اوشی جکسون (O’Shea Jackson)) می‌خواهد او را در شبی برای فراموش کردن مشکلاتش همراهی کند، که این شب به لطف رفقای کله گنده‌ی لنس در جشنی در منهتن به پایان می‌رسد، جایی که اشخاص مهم رسانه‌ای و سیاستمداران در آن به خوشگذرانی می‌پردازند. فِرد همانجا به ومبلی می‌گوید سیستم شبیه فاکس نیوزی که او راه انداخته چقدر برای آمریکا تاسف‌بار است. سپس او نظر وزیر امور خارجه یعنی شارلوت فیلد (با بازی ترون) را به خودش جلب می‌کند، که مطمئن است این شخص بددهن و بدلباس را قبلا جایی دیده است. سپس مشخص می‌شود حق با او بوده است. او در زمان کودکی فِرد، پرستار او بوده است.

فیلد قصد نامزدی در انتخابات ریاست جمهوری را دارد،‌ و همه به او گفته‌اند اگر بامزه‌تر بود به نامزدی عالی در این انتخابات تبدیل می‌شد. او برای ترساندن دستیارانش (با بازی جون دایان رافائل و راوی پاتل) فِرد تیزهوش را برای نوشتن متن‌های سخنرانی خودش استخدام می‌کند؛‌ فِرد که شارلوت را قبل از مشهور شدن می‌شناخته و عاشق او بوده، دیدگاه‌هایی دارد که می‌توانند سخنرانی‌های شارلوت را به بهترین شکل درآورند. فِرد به همراه او به توری سراسری می‌رود که شارلوت در آن به کسب حمایت افراد مهم می‌پردازد؛‌ آن‌ها در عاشقانه ترین شهرهای دنیا به تبادل ایده‌های خود می‌پردازند. فِرد که شارلوت را از زمان آسیب‌پذیر بودنش می‌شناخته، به او کمک می‌کند برخی از تمایلات کمال گرایانه‌ی خودش را فراموش کند. درنهایت شارلوت متوجه می‌شود مجذوب فِرد شده است.

لحظه‌ای که در آن ممکن است بیننده بگوید: این مسخره است و اینکه هر کسی در برابر این مشاهده چه واکنشی نشان می‌دهد، در افراد مختلف با یکدیگر فرق دارد: آیا زمانی است که فِرد در یک شام دیپلماتیک خرابکاری می‌کند و همان لحظه از کارش اخراج نمی‌شود؟ آیا زمانی که اولین بوسه‌ی این دو توسط یک تیراندازی متوقف می‌شود و آن‌ها مجبور می‌شوند جایی پناه بگیرند؟ یا زمانی که وزیر فیلد در نشست دیپلماتیکی خیلی مهم شرکت می‌کند در حالی که موادمخدر مصرف کرده است؟ برای کسانی که عشق و علاقه‌ی بین مردانی بی‌پول و زنانی زیبا را دیده‌اند شاید زوج ترون و روگن قابل قبول باشد، که زوجی بامزه اما با جذابیتی نه چندان زیاد در این فیلم به وجود آورده‌اند.

علاوه بر این، دن استرلینگ (Dan Sterling) و لیز هانا (Liz Hannah) نویسندگان فیلم، داستان را پر از شوخی و خنده نوشته‌اند. شاید عده‌ی زیادی از چنین داستانی خوششان بیاید، اما مشکل اینجاست که برخی از این شوخی‌ها باعث شده‌اند دیالوگ‌های مهم بعدی ارزش خود را از دست بدهند. نقش‌های مکمل فیلم هم موفق ظاهر می‌شوند – از سه معتاد (با بازی کرت بارونولر، کلاودیا اودوهرتی و پل شیر)، تا رئیس جمهور (با بازی باب اودنکرک (Bob Odenkirk))، و نخست وزیر کانادا (با بازی الکساندر اسکارشگورد (Alexander Skarsgard)) که این بار ظاهر غیرجذابی به خود گرفته است.

فیلمبرداری باشکوه ایوس بلانجر و طراحی لباس مری وویت به این فیلم جذابیتی دوچندان بخشیده است. این فیلم از چالش‌های وزیر فیلد و واکنش‌های غیرعادی او به آن‌ها تشکیل شده که باعث می‌شود Long Shot حتی در لیست تماشای سناتورهای آمریکا هم جایی نداشته باشد. اما برای کسانی که به دنبال کمدی رمانتیکی غیرقابل باور هستند، Long Shot قطعا فیلم موردنظر آن‌هاست.