در «دروغ‌هایی که میگوییم»، کارگردان لیزا موکاهی، با همکاری الیزابت گوچ، نویسنده، نقش فمینیسی را با نمونه‌ای از رمان منبع اش شریدان لو فانو «عمو سیلاس» بازی می‌کند.
اگرچه ممکن است «دروغ‌هایی که میگوییم» خاطره‌انگیزترین عنوان برای این داستان گوتیکاز یک وارث جوان ایرلندی و زالوی خطرناک اموال عمویش نباشد اما بازی منحصربه‌فرد آگنس اوکیسی به عنوان استعداد جوان در نقش اصلی به این قطعه زیبایی جامعی می‌دهد.
گوچ در متن آزادی داشته است، که از برخی جهات این تصمیم معنی می دهد، حتی اگر جنبه های دیگر داستان را مبهم کند. تصمیم به حذف کل یک سوم اول رمان، مطمئناً یک فیلم سریع ۸۹ دقیقه‌ای را رقم می‌زند. ماود (اوکیسی) تنها به تصویر کشیده می شود و داستان انتقال حضانت او از پدر و مادر به سرپرست و خانه به خانه در اواخر قرن ۱۹ نشانه از یک زن مستقل است که از عقل خود برای پیروزی استفاده می کند.
این جنگ بین ماد و عمویش سیلاس (دیوید ویلموت) است که به فیلم تیزی و تندی موضوع اش را می‌دهد. تک‌بازی‌های خطرناک و تشدید مخاطرات منجر به درام‌های واقعاً گیرا می‌شود، اما با وجود محیط‌های گوتیک، تعلیق زیادی در داستان وجود ندارد و مطمئناً هیچ چیز وحشتناکی در این خانه روستایی وجود ندارد. می توان استدلال کرد که ماود و سیلاس از یک ناف بریده شده اند، در واقع این قضیه ماود را به قهرمانی مبهم تر از آنچه ما عادت کرده‌ایم تبدیل می کند. او مطمئناً از ابتدا هم باهوش و هم بی‌ادب است، او دلواپسی های متولیان املاک بزرگ پدرش را حل می کند و با سرپرستی عموی خود سیلاس موافقت می‌کند، که با شهرت پرخاشگرانه، روابطی با دولتمردان فرانسوی دارد.
شهرت بد سیلاس به دلیل مرگ مرموز یکی از همراهان قماربازش است که منجر به جدایی او از پدر مرحوم ماد شد. او ادعا می‌کند که بی‌گناه است، اما مردی مغرور است که می‌خواهد به نتیجه برسد – و خواهرزاده‌ای دارد که می‌خواهد با پسرش به ازدواج درآورد، در نتیجه او مدعی ملکی است که احساس می‌کند سر او را بخاطرش کلاه گذاشته اند. با وجود روش‌های برترش، ماود به زودی متوجه می‌شود که موقعیتش چقدر مخاطره‌آمیز است و سیلاس چقدر می‌تواند هزینه ریسک‌ها را بالا ببرد.
در این بازی شطرنج، موقعیت ماود تغییر می کند و او تنها با عقلش باقی می ماند تا خود را نجات دهد. تولیدکننده تصمیم گرفته است که این اثر را به عنوان یک برداشت اولیه فمینیستی ارائه کند، و به ماود برخی از وظایف هرکولی را می دهد تا با توجه به شرایط، و بدون هیچ متحدی دیده شود. همچنین ابهام در اطراف سیلاس و افشای گذشته او را کم توان می کند، به این معنی که پایان فیلم فاقد تعجب و سوپرایز است. با این حال، دیدن این بازنویسی قراردادی یکی از قدیمی‌ترین ژانرها، به عنوان اثری صریح با خصیصه تهدید جنسی طولانی‌مدت و فضای خشونت‌آمیز، خالی از لطف نیست.
فیلم دروغ هایی که میگوییم در ایرلند فیلمبرداری شده است، شاید به درستی، ظاهری سبز رنگ داشته باشد، همانند صحنه ای که ماود از برای استراحت در جنگل فرار می کند، همیشه تافته ای سیاه و گردن بلندی پوشیده دارد و برای یک جوان رفتارش بسیار آمرانه است. ممکن است تولیدی با بودجه کم باشد، اما به آن بودجه خیانت نمی کند. در یک بازار شلوغ برای قطعه ای مانند این، اوکیسی، نوه غول ادبی ایرلندی شان و ستاره سریال جاده ریدلی تلویزیون، فضایی برای نشان دادن خود دارد. و او در هدایت فیلم بر سر هر دست اندازی که ممکن است برایش پیش بیاید، از قدرت فردیت برخوردار است.
تریلر فیلم را از این لینک یا در زیر تماشا کنید:
