با هلن میرن و پیرس برازنان که مشغول کشیدن کوکائین و تنظیم کارهای خود هستند، «سرزمین اوباش» (MobLand) پر از حس شوخ‌طبعی تاریک کارگردان «جنتلمن» و متکی بر علاقه او به داستان‌های گانگستری تیره و خشن است.
فقط چند نام شخصیت در دنیا به اندازه «هری د سوزا» برای تام هاردی نامناسب به نظر می‌رسد. صادقانه بگویم، صرفا چند نام وجود دارد که به اندازه نام «هری» و نام خانوادگی «د سوزا» برای یکدیگر نامناسب به نظر می‌رسند. «هری» نامی ساده است. این همان چیزی است که هارولدها وقتی نمی‌خواهند مثل یک مرد پیر و خسته به نظر برسند، از آن استفاده می‌کنند. باوجود اینکه این انتخاب کمی کودکانه به نظر می‌رسد، اما «هری» آنقدر رایج است که تقریباً همه یک نفر یا این نام را می‌شناسند. نام «د سوزا» هم به گفته اینترنت، نامی رایج است — دستکم در پرتغال. صفحه ویکی‌پدیای آن با نشان خانوادگی تزئین شده و املای (با «ز» به جای «س») به‌عنوان «شکل کهن» این نام خانوادگی ثبت شده است. تام هاردی هویتی کهن نیست. او مدرن و جسور است. البته او برخلاف فکت بالا اصلا پرتغالی نیست. او انگلیسی است (با ریشه ایرلندی از سمت مادرش). تام هاردی به‌عنوان یک «هری» منطقی به نظر می‌رسد، اما به‌عنوان یک «هری د سوزا» چی؟
«سرزمین اوباش» اهمیتی نمی‌دهد. اگر من یکی از شخصیت‌های «سرزمین اوباش» بودم و این را در مقابل صورت «هری د سوزا» می‌گفتم، او در همان لحظه‌ای که کلمه «ویکی‌پدیا» را ذکر می‌کردم، به گردنم مشت می‌زد. البته می‌توانستم یک توجیه خودبرتر بینانه برای اینکه چرا نویسنده و خالق، رونان بنت، نام «هری د سوزا» را برای شخصیت اصلی‌اش انتخاب کرده، مطرح کنم — چیزی مثل اینکه این نام نمایانگر وضعیت هری به‌عنوان یک میانجی، یک کارچاق کن، مردی که می‌تواند هر کسی باشد و هر کاری را در هر زمانی انجام دهد، است. «شما نه تنها مردی هستید که می‌توانید گودال بکنید، بلکه مردی هستید که می‌تواند شطرنج بازی کند»، همانطور که یکی از شخصیت‌ها هری را اینگونه توصیف کرد.
اما ممکن است که نام هری در طول روند توسعه سریع «سرزمین اوباش» انتخاب شده باشد. این سریال جدید پارامونت+ در اصل به‌عنوان پیش‌درآمدی برای «ری داناوان» طراحی شده بود و در مدت ۱۲ ماه، نام آن از «داناوان‌ها» به «همکار» و بعد به «کارچاق کن» و در نهایت به «سرزمین اوباش»، عنوانی با یک کلمه و دو حرف بزرگ [MobLand] تغییر کرد.
نمی‌توانم بگویم چقدر از «داناوان‌ها» هنوز در محصول نهایی باقی مانده — من نتوانستم سریال طولانی «شوتایم» با بازی لیو شریبر را دنبال کنم — اما قاطعانه باید گفت تام هاردی در اینجا مانند یک انگلیسی‌ای به نظر می‌رسد که اصلا نباید با او شوخی کرد …
«سرزمین اوباش» از ابتدا تا انتها حس کارهای گای ریچی را دارد. این نویسنده/کارگردان کارگردانی دو قسمت اول را بر عهده دارد و به‌عنوان تولیدکننده اجرایی در این سریال فعالیت می‌کند. البته او نویسنده «سرزمین اوباش» نیست، اما می‌توانست باشد. هری یکی دیگر از قهرمانان کلاسیک ریچی است: مردی سرسخت، وفادار و تحت فشار که احترام دنیای زیرزمینی جنایی‌ای را که خانه‌اش می‌داند، به دست آورده، اما بهتر از هر کسی می‌داند که به این تضمین‌ها اعتماد نکند.
با سایه‌های سیاه و آبی، گویی دنیای هری دائماً کبود است، «سرزمین اوباش» نسخه‌ای تاریک‌تر و جدی‌تر از حماسه‌های گانگستری ریچی است. این سریال به‌مراتب کمتر از «جنتلمن» بازیگوشانه است، حتی باوجود آنکه در زمینه مشابهی روایت می‌شود و داستانی کلاسیک از خانواده‌های رقیب جنایی که در یک سندیکای جنایی جهانی فعالیت می‌کنند، روایت کند؛ در این سریال خانواده استیونسون، که آخرین کسب‌وکار بزرگشان فروش فنتانیل در بازار سیاه بوده بخشی از محور داستان است. واقعاً تنها چیزی که درباره استیونسون‌ها می‌دانیم همین است، به جز یک نکته جزئی اما کلیدی: هری آنها را دوست ندارد. ولی توضیح نمی‌دهد چرا، حتی وقتی از او خواسته می‌شود که توضیح دهد، فقط رئیسشان را با یک کلمه بد توصیف می‌کند و همین.
به‌نظر می‌رسد که هری استیونسون‌ها را دوست ندارد زیرا او برای رقیبشان کار می‌کند: خانواده هریگان، شخصیت‌های اصلی ما به رهبری کانر (پیرس برازنان) و مِیو (هلن میرن). کانر زمان زیادی را صرف لذت بردن از ثروتش می‌کند، چه این به معنای صرف یک شام خصوصی باشد (در حالی که هری در زیرزمین رستوران مذاکرات صلح را انجام می‌دهد) و چه رفتن به ماهی‌گیری در حیاط بزرگ ملک عظیمش (در حالی که یک دوست قدیمی مزایا و معایب شروع یک جنگ گانگستری در لندن را بررسی می‌کند). برازنان به‌طرز فوق‌العاده‌ای در این نقش ظاهر می‌شود و لهجه ایرلندی‌اش را با شدت بیشتری به کار می‌برد و از طبیعت دقیق شخصیتش لذت می‌برد حتی وقتی که به نظر می‌رسد حضورش کم‌رنگ شده.
مِیو بیشتر از یک فرد خانه‌نشین است. او سوارکاری می‌کند، شراب می‌نوشد و نوه‌اش را لوس می‌کند. البته او نوه ۲۰ ساله‌اش را با کیسه‌های کوچک کوکائین لوس می‌کند و در حین تصمیم‌گیری درباره زندگی یا مرگ یک آدم، گهگاهی شراب می‌نوشد، اما با این حال: او از سال‌های طلایی‌اش لذت می‌برد. «سرزمین اوباش» مانند شخصیت‌های اصلی‌اش، از همان ابتدا واقعیت را بیان می‌کند و این فوریت خشن باعث می‌شود که این داستانِ آشنا، لذت‌بخش‌تر شود. مِیو به شوهرش می‌گوید «تو اول یک گانگستر ایرلندی هستید و دوم یک انگلیسی نجیب‌زاده» و شخصیت او را به‌وضوح به تصویر می‌کشد، درست مثل نمای نزدیک قبلی که کانر را در حال تنظیم کارهایش نشان می‌دهد. در اینجا او به‌طور صریح به وی پاسخ می‌دهد «شاید وکیل خوبی باشی، اما فراموش نکن: من هنوز قاضی لعنتی هستم»، و هوش و خردی که در صحنه‌های قبلی نشان داده را دوباره تأکید می‌کند.
بچه‌های بزرگ هریگان به مدیریت جنبه‌های مختلف کسب‌وکار می‌پردازند — به جز بزرگ‌ترین، برندان (با بازی دانیل بتس) که دو اشتباه بزرگ‌تر از آنکه بخواهد در جریان امور باشد، مرتکب شده است — اما بچه‌هایشان ممکن است باعث سقوط خانواده شوند. ادی (انسون بون)، نوه کانر و مِیو و پسر کوین (پدی کانسیداین)، یک شب به باشگاه می‌رود، دعوا می‌کند و به یک نفر حمله می‌کند. اما این مشکل اصلی نیست؛ هری می‌تواند این حمله را قبل از صبحانه پنهان کند. مشکل این است که ادی با تامی استیونسون، وارث امپراطوری خانواده استیونسون، بیرون رفته و از آن زمان دیگر دیده نشده است.
اکنون این بر عهده هری است که حالت اول) با جلوگیری از انتقام‌جویی خانواده استیونسون، صلح را حفظ کند (بله، همان کسانی که او به‌طور علنی آنها را با لقب زشت خطاب کرد) یا در حالت دوم) اطمینان حاصل کند که خانواده هریگان بدون آسیب از این وضعیت خارج می‌شوند. و به‌نظر می‌رسد که تیراندازی به‌زودی آغاز خواهد شد. پارامونت تنها دو قسمت از «سرزمین اوباش» را برای بررسی در دسترس قرار داده، بنابراین سخت است که بگویم فصل اول دقیقاً به چه سمتی می‌رود، اما لحن خشن و ماهیت خشونت‌آمیز آن به‌وضوح گیراست.
این سریال همچنین به‌خوبی با برند درام‌های مردانه این استریم‌کننده همخوانی دارد: ترکیب گفت‌وگوی کمدی سیاه (کانر از خوردن بیش از حد «راحت‌الحلقوم» ترکی گلایه می‌کند در حالی که گلوی یک مافیای ترکی را می‌فشارد)، خشونت ناگهانی (افراد بدون هشدار شلیک، طعنه و ضربه می‌خورند) و مردی که در میانه ماجرا است (هری بدبخت) می‌تواند به دیگر درام‌های پارامونت+ مانند «لندمن»، «پادشاه تالسا» یا «شهردار کینگستون» ملحق و با آنها مقایسه شود.
تا به حال، نمایش تام هاردی به مراتب قابل تحمل‌تر از نمایش بیلی باب تورنتون یا جرمی رنر است، اگرچه به اندازه نمایش سیلوستر استالونه لذت‌بخش نیست، اما زمان کافی برای صعود یا سقوط در رتبه‌بندی دارد. فعلاً فقط این نکته را باید گفت که هرچند نام تام هاردی کمی غیرقابل توضیح به نظر می‌رسد، صدایش دقیقاً همان چیزی است که «سرزمین اوباش» به آن نیاز دارد.
