«کفن‌ها» (The Shrouds)؛ سفری صمیمی به دل غم و تکنولوژی در آخرین فیلم دیوید کراننبرگ

فیلم «کفن‌ها» ساخته دیوید کراننبرگ، تصویری عمیق و شخصی از عشق به کالبد انسان و غمی است که تنها با از دست دادن همسر می‌توان درک کرد. وینسنت کسل در نقش کارش، مردی که زندگی‌اش را وقف «جسدها» کرده، نماینده‌ای است آشکار از خود کارگردان. کارش پس از مرگ همسرش بکا (با بازی دایان کروگر)، میان عشق به زندگی و تمایل به فرورفتن در قبر همسرش در تضاد است.

شرکت فناوری او، GraveTech، با استفاده از نمایشگرهای دیجیتال روی سنگ قبرها، امکان دیدن بدن زیر زمین را فراهم می‌کند و تکنولوژی‌های پیشرفته جایگزین تابوت‌های سنتی شده‌اند. این نوآوری‌ها، اگرچه وحشتناک به نظر می‌رسند، اما روایتگر رابطه‌ای پیچیده با مرگ و خاطره‌اند.

کراننبرگ در این فیلم، که به‌نوعی پرده‌ای بر درد و سوگ شخصی خودش است، با دقت و ظرافت به موضوع غم و فنا می‌پردازد. کسل با بازی کم‌حرف و عمیق خود، به خوبی احساسات درونی کارش را به تصویر می‌کشد؛ مردی که در غم از دست دادن همسرش فرو رفته اما هنوز امید به زندگی دارد.

گرچه بخش‌هایی از فیلم با پیچیدگی‌های تکنوفوتوریستی و داستان نوآر همراه است که ممکن است مخاطب عادی را کمی دور کند، اما «کفن‌ها» بیش از هر چیز داستانی است درباره غم، عشق و تلاش برای یافتن معنا در میان فنا.

اگر از طرفداران کراننبرگ هستید، این فیلم فرصتی است تا شاهد مواجهه‌ی صادقانه و شخصی او با درد و سوگ باشیم؛ سفری که هم تلخ است و هم زیبا، و به ما یادآوری می‌کند که حتی در غم‌ها هم می‌توان به زندگی امیدوار بود.