رابطه عاطفی اما (بسیار) طوفانی بین یک هنرمند ساختار شکن و دختر ۱۶ سالهاش، محور اصلی فیلم I Have Electric Dreams است، که اولین فیلم بلند احساسی و برجسته والنتینا مورل، نویسنده و کارگردان کاستاریکائی می باشد.
فیلم اولین بار در رقابت اصلی در فستیوال فیلم لوکارنو، به طور قابل توجهی جوایز بیشتری از مجموع همه رقبای خود دریافت کرد: بهترین کارگردانی برای والنتینا مورل، به علاوه جوایز بازیگری برای دانیلا مارین ناوارو و رینالدو آمین گوتیرز. در نتیجه تضمین حضور این فیلم در جشنوارههای معتبرتر متمایزتر از سایر آثار اخیر در آمریکای مرکزی می باشد.
مارین ناوارو و آمین گوتیرز همیشه کاملاً قانع کننده هستند.
کشور کوچک و نسبتاً ثروتمند (و بدون ارتش) کاستاریکا تأثیرات چشمگیری بر آگاهی سینمای جهانی گذاشته است ؛ که از مهمترین آنها میتوان به فیلم «آب سرد دریا» (Cold Water Of The Sea) اثر پاز فابرگا که در سال ۲۰۱۰ برنده جایزه ببر در روتردام شد اشاره کرد. نیکلاس وونگ دیاز، دستیار فیلمبردار او در سال ۲۰۱۵ برای کارش در فیلم بینالمللی لایورونا (۲۰۱۹) به کارگردانی جایرو بوستامانت جوایزی را دریافت کرد.
فیلمبرداری دستی وونگ دیاز در اینجا یک نکته مثبت ثابت است و زندگی پر هرج و مرج بیرونی و درونی مارتین چهل ساله (آمین گوتیرز) و نوجوان نابالغ اوا (مارین ناوارو) را به تصویر می کشد. مارتین نقاش/مجسمهساز/شاعر/ و مست از پارتنر سابقش آنکا (ویویان رودریگز)، رقصنده سابق، جدا شده است. دخترانشان “اوا” و دختر کوچکتر “سول” (آدریانا کوستا گارسیا) با او زندگی می کنند، همانطور که گربه خانوادگی کوسی با او زندگی می کند.
مورد دیگر سبک زندگی رو به جلوی مارتین است که با شخصیت هنری بوکوفسکی همخوانی دارد. (وقتی شعر او به عنوان «قدرت مالیخولیایی» مورد ستایش قرار می گیرد، خوشحال می شود). مارتین مردی با ظاهر ناسالم است که زیاد می خندد، زیاد سیگار می کشد و رگه ای از خلق و خوی خشن کلیشه ای لاتین – ماچو دارد.
یکی از بیت های شعرهای او این عنوان را به فیلم میدهد: «من رویاهای الکتریکی دارم… دستهای از حیوانات وحشی/ عشقشان را به یکدیگر فریاد میزنند/ گاهی با ضربات.»
فیلم حالت تب دار خود را از چنین احساساتی می گیرد. جالب اینجاست که مورل تصمیم می گیرد تقریباً همه چیز را از دیدگاه نا بهنگام “اوا “ارائه دهد. «رویاهای الکتریکی دارم» که در دوران خشن بلوغ میگذرد، طلوع روح خلاق نوپای خودِ “اوا” را نشان میدهد که همگام با تمایلات جنسی او شکوفا میشود. در یکی از محوریترین و مؤثرترین صحنههای فیلم، که تقریباً در نیمه راه میرسد، او اولین صمیمیت بدنی مناسب خود را با دوست پدرش داو (خوزه پابلو سگردا یوهانینگ) – مردی که بیش از دو دهه از او بزرگتر است – تجربه میکند.
سکانس بعدی، که در آن اوا به تنهایی در میان سایههای آبی مایل به صبح زود به خانه راه میرود، نقاط قوت زیباییشناختی فیلم را به خوبی به تصویر میکشد، و همچنین به عنوان ویترینی محکم برای دو اجرای مرکزی عمل میکند. مارین ناوارو و آمین گوتیرز همیشه کاملاً متقاعد کننده هستند، هم از نظر شخصیت پردازی های انفرادی و هم از نظر تعامل آنها به عنوان دختر و پدر. صحنه ای تقریباً بی کلام که در آن مارتین متوجه می شود که اوا بکارت خود را به خاطر دوستش از دست داده، از نظر شدت عاطفی تقریبا غیرقابل تحمل است.
چنین لحظاتی مورل را به عنوان یک استعداد تأیید می کند. در حالی که او به طور رسمی یا از نظر محتوایی نگاه چندان تازه ای را ارائه نمی دهد – این نوع از مواد برای بیش از یک دهه یکی از عناصر اصلی سینمای آمریکای لاتین بوده است – توجه ویژه او به حقیقت شناسی دقیق و اعتقاد راسخ او تضمین می کند که «رویاهای الکتریکی دارم» یک اثر تمام و کمال برای تماشا است.
کارگردان/فیلمنامهنویس: والنتینا مورل || کاستاریکا،بلژیک،فرانسه ۲۰۲۲/ ۱۰۱ دقیقه
شرکت های سازنده: Wrong Men، Geko Films
فروش بین المللی: Heretic
تهیه کنندگان: گرگوار دبیلی، بنوا رولان
فیلمبرداری: نیکلاس ونگ دیاز
طراحی تولید: گیوم لاندرون
تدوین: برتراند کونارد
بازیگران اصلی: دانیلا مارین ناوارو، رینالدو آمین گوتیرز، ویویان رودریگز، خوزه پابلو سگردا یوهانینگ